یادداشت دکتر داورزنی/ به مناسبت بزرگداشت شهدا و سالگرد درگذشت رضا ابراهیمییادداشت دکتر محمدرضا داورزنی به مناسبت روز بزرگداشت شهدا و سالگرد درگذشت رضا ابراهیمی

پایان سخن، پایان من است. تو انتها نداری…*
۱_ این روزها مصادف است با اولین سالگرد درگذشت «رضا ابراهیمی»؛ مربی جوان و خوش‌اخلاق والیبال ایران که سال گذشته در چنین روزهایی به دیار حق شتافت. رضای عزیز ما که سال ها به عنوان بازیکن در خدمت تیم های ملی بود و از وقتی هم به عرصه مربیگری پا گذاشت، فعال و تاثیرگذار ظاهر شد. در تیم های ملی بزرگسالان و امید به عنوان مربی، فعالیت چشمگیری داشت و افزون بر دانش والیبال و در جستجوی آموزش و پیشرفت بودنش، این خلق خوش و مشی آرامش بود که او را به خاطر سپردنی‌تر می‌کرد. افسوس که خیلی زود و ناگهانی رضا ابراهیمی را از دست دادیم و نشد که والیبال عرصه‌ای بشود برای بالیدن بیشتر او و استفاده از توان و تخصصش. فرشته‌اش به دو دست دعا نگاه دارد و خدایش بیامرزد. همچنان‌که دیگر درگذشتگان امسال از جمع خانواده بزرگ والیبال را؛ از جمله علیرضا امانی؛ پاسور اسبق تیم ملی. حسن محمد نبی؛ مربی بازیکن ساز و پیشکسوت والیبال. و…
۲_ این روزها اما مصادف با روز بزرگداشت شهدا نیز هست. شهدای عزیزی که ما هر چه داریم از جانفشانی آن‌ها داریم. آن‌ها که خط سرخ یک عشق هزار و چهارصد ساله را به ما رساندند. خطی که تا قیام آن موعود منتظَر ادامه خواهد داشت. یک روز؛ به رسم دفاع مقدس، روز دیگر؛ به رسم دفاع از حلّ و حرم و روزهای دیگر و دفاع‌های حق‌مدارانه و شهادت طلبانه دیگر.
این روزها فرصت خوبی است برای راهی شدن به سوی نور در مناطق وقوع یک دفاع مقدس، و تجدید عهد کردن با آرمان متعالی این بزرگ‌مردان تاریخ که آرامش و آسایش و امنیت امروز ما از سلحشوری آن‌هاست. آن‌ها که به ظاهر رفته‌اند و ما که ظاهرا مانده‌ایم. چرا که در حقیقت، این آن‌ها هستند که مانده‌اند و می‌مانند و ماندگارند. به قول سید شهیدان اهل قلم: «پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند. اما حقیقت آن است که زمان، ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند.» خداوند بر علوّ درجاتشان بیفزاید و ما را نیز ادامه دهنده واقعی راهشان قرار دهد.

محمدرضا داورزنی
*بخشی از شعر «خط خون» است؛ سرودۀ استاد علی موسوی گرمارودی در رثای امام حسین (ع).