تایم‌اوت/ پله پله همراه با رویاهای رنگی دختران جوان ایران

تیم ملی والیبال زیر ۲۰ سال دختر ایران سه روز دیگر عازم چین و مسابقات قهرمانی آسیا می‌شود و دختران جوان رویاهای بسیاری در سر دارند.

صبح که می‌شود، یک به یک لباس‌های یک شکل و مقنعه بر تن، بند کفش‌ها را محکم کرده و از اتاق‌هایشان در طبقه بالا راهی سالن تمرین می‌شوند. چهار ماه است که روزها را در قالب اردوهای مختلف به شب می‌رسانند و زندگی هر روزه تمرینی را به بودن در کنار خانواده و دوستان ترجیح می‌دهند. جوان هستند و پرانرژی، هرچند در قد و اندازه شبیه به هم نیستند اما همگی لبخند بر لب دارند، لبخندی که دوستی و حال خوبشان را به رخ می‌کشد. هر یک توپی از سبد برمی‌دارند و حرکات نمایشی شروع می‌شود. توپ زرد و آبی والیبال روی انگشتان باریک دختران می‌چرخد و رویاها در ذهنشان مرور می‌شود. مدالی خوشرنگ بر گردن با یک جهش بزرگ روی سکو می‌پرند، تمام نگاه‌هایی که هیچ گاه وجود خارجی نداشته حالا به تیم ملی دختران جوان است. درست است که خیالی بیش نیست اما امید سکو گوشه ذهن و قلبشان همیشه وجود داشته و دارد. این دخترکان عادت دارند در سکوت پله‌ها را یکی یکی بالا بروند. بی تشویق آن‌چنانی و نگاه و اسپانسر خاص در لیگ‌هایشان به کار خود ادامه می‌دهند چه آن روزها که هیچ قابی پذیرای نمایش بازی‌های زیبایشان نبود چه حالا که معدود پلتفرم‌هایی حاضر به پخش برخی از دیدارهایشان شده‌اند و فضایی برای خانواده و دوستانشان باز شده تا با دیدن تصویرشان از دریچه آنتن دلتنگی‌هایشان را بکاهند.

در رویا به توپ‌هایشان خیره شده‌اند که سرمربی و کادر فنی همچون هر روز‌ از راه می‌رسند و تمرین استارت می‌خورد. نفس‌ها که به شماره می‌افتد تازه تمرین اوج می‌گیرد. فرصت پرداخت به درد و خستگی نیست باید به حرف‌های سرمربی با دقت گوش سپرد تا شاید پله‌های ترقی را بشود یکی در میان طی کرد و در گذر سالیان و در میان حریفان قدرتمند از ششم آسیا به چهارم و شاید جایگاه‌های بهتر رسید. برای گرفتن هر توپ با تمام توان دویده و حتی زمین می‌خورند چرا که دیگر وقتی به مسابقات قهرمانی آسیا باقی نمانده است. سه روز دیگر باید چمدان‌ها را بسته و راهی چین شوند. روزهای سرنوشت‌ساز نزدیکند؛ روزهایی که دیگر در عمرشان تکرار نمی‌شود چرا که تنها یک بار ۲۰ سالگی را تجربه می‌کنند.

تمرین که تمام می‌شود بلوری‌زاده از برخی بازیکنانش می‌خواهد گپی با اهالی رسانه که در آخرین تمرین تیم حاضر شدند، داشته باشند و از تلاش‌های این روزهایشان بگویند.

پریا حاجتمند با قدی بلند پیش می‌آید. مدافع میانی تیم است و با سرعتش سد دفاعی خوبی برای تیم محسوب می‌شود. می‌گوید به هماهنگی لازم با بازیکنان رسیده و با توجه به تمرینات سرمربی و کادر فنی تمام تیم آمادگی جسمانی و تاکتیکی مناسبی دارند. آماده مسابقات آسیایی است و با توجه به حریفان اولیه‌شان؛ تایلند و ویتنام معتقد است که با تلاش‌هایشان قطعا به برد خواهند رسید و از شرایط بدنی‌شان راضی است.

نفر بعد موتور امتیازگیری و تمام کننده کار تیم است. سپینود دست برجن قطرپاسور هرچند چهار ماهی در اردو است و از دیدش تمام تیم به آمادگی لازم رسیده می‌گوید برای شکست دادن تیم‌های آسیایی باید بیشتر توان بگذارند. مانند هم تیمی‌هایش، هدفش ارتقای جایگاه و سطح تیم ملی زنان است و معتقد است که می توانند جایگاهشان را ارتقا دهند.

آخرین نفر مشغول سرد کردن است که سرمربی برای مصاحبه صدایش می‌زند، اسراء افتخاری از میان بازیکنان جدا شده و پیش می‌آید. دریافت کننده قدرتی و در واقع پایه و ستون تیم است. از شرایط راضی است و می‌گوید آمادگی جسمانی و ذهنی خوبی برای شروع مسابقات دارند. دو سال پیش جوانان مقام ششم را آورده و امسال برای کسب مقام های بهتر به میدان می‌روند و در ذهن به فکر مقام نخست و پریدن روی سکو است. سکویی از جنس لیگ ملت‌ها که روزی برای کشور همسایه هم یک رویا بود و حالا به آن دست یافته است.

اکنون بدن‌ها به اصطلاح سرد شده و خبری از ضربان بالای قلب نیست. قمقمه‌های رنگارنگشان را برداشته و بار دیگر راهی پله‌های کمپ می‌شوند تا آماده صبحی و تمرینی دیگر شوند.

گزارش: سمانه فراهانی