بلوری زاده در گفت‌وگوی تفصیلی: حریفان به تیم ملی والیبال زنان ایران به عنوان تیم پرچالش نگاه می‌کنند باید فرهنگ والیبالمان را تغییر داد

سرمربی تیم ملی والیبال جوانان دختر درباره عملکرد بازیکنان ایران در چلنج‌کاپ آسیا، گفت: بازیکنان جوان با جسارت بازی می کنند و حریفان مدعی‌اند که تیم ایران آنها را به چالش می کشد.

به گزارش دپارتمان ارتباطات فدراسیون والیبال؛ پدیده بلوری زاده سرمربی تیم ملی زیر ۲۰ سال ایران تیمی جوان را به سومین دوره مسابقات چلنج کاپ آسیا برد تا بدنبال برنامه ریزی و اهداف فدراسیون برای شاگردانش باشد، اهداف پیش رو شامل رویدادهای مهمتری از جمله قهرمانی زیر ۲۰ سال آسیا و بازیهای داخل سالن آسیا است.

دپارتمان ارتباطات فدراسیون والیبال برای تشریح این برنامه ها گفت‌وگوی تفصیلی با پدیده بلوری زاده سرمربی تیم ملی جوانان دختر ایران انجام داد که متن کامل آن به شرح زیر است:

حضور در چلنج کاپ زنان آسیا اهداف مورد نظر شما و فدراسیون را تامین کرد؟

خیلی موثر بود. در تهران تیم ایران در یک سالن و تنها در دنیای خودمان تمرین می کرد و ماکزیمم بازی که داشتیم مسابقه با نوجوانان و یک تیم باشگاهی بود و این فرصت بسیارخوبی برای جوانان شد تا خود را در این تورنمنت محک بزنند و تجربه بازی هایشان بالا برود. پس اگر می خواهیم تیم ملی آینده پرقدرتی داشته باشیم باید از این فرصت‌ها برای نوجوانان و جوانان بیشتر فراهم شود تا از پایه کار درست پیش برود.

 فقط صرف اعزام تیم را قوی می کند؟

فقط صرف اعزام نیست. بلکه این است که بازیکنان پیش از حضور در رویداد رسمی تعداد بازیهای بیشتری انجام دهند تا هماهنگ تر و نقاط ضعف و قوت آنها دیده شود تا بتوان بدون خطا در میادین اصلی حاضر شد. بارها هم به این موضوع فکر کردم، بسیاری از افراد و خانواده هایی که به ما مراجعه می کنند و در خصوص این موارد صحبت می شود که بچه های بسیار پرتلاشند و از ما بابت عدم انتخاب فرزندانشان  گله مندند. ولی باید گفت انها هنوز از نزدیک دنیای والیبال را  لمس نکرده اند که تیم ملی مقابل چه تیم‌هایی قرار می گیرد.

شاید فدراسیون باید هرسال تیم‌های مطرح را دعوت کند که به ایران بیایند وجامعه واقعیت‌ها را ببیند، بدانند آنچه واقعیت است از پشت تلویزیون قابل رویت نیست. وقتی از نزدیک ارتفاع اسپک‌ها یا قامت مدافعین و حتی صدای ضربات را بشنوند، شاید نظراتشان متفاوت شود . باید به این واقعیت برسند دوسه سال در آکادمی ها تمرین کردن یا  تنها تجربه ی مسابقات قهرمانی نوجوانان و جوانان کشور کفایت نمی کند که فرزندانشان ملی پوش شوند.

به قاطع می توان بگویم اگر تجربه دو سه بازی اول چلنج کاپ را پیدا نمی کردند براحتی مقابل استرالیا ۳ بر صفر باخته بودند. یک اتفاق جالب هم درمانیل افتاد این بود دو گیم اول کل سالن استرالیا را تشویق می کرد اما در دو ست بعدی حاضران در سالن طرفدار تیم ایران شدند. این نشان می دهد روز به روز نه بلکه گیم به گیم بهتر بازی کردیم.

این نشان می دهد اگر این مسیر را قطع نکنیم و بگذاریم جلو بروند حالا با هر کادری و سیستمی روی مسیر ریل درست جرکت خواهیم کرد وگرنه بازگشت به عقب و اکتفا به بازیهای باشگاهی و حضور در تورنمنت‌های بین المللی آنهم یک بار درسال اتفاق خوبی را برای والیبال بانوان رقم نمی زند و والیبال راه به جایی نخواهد برد.

پنج تیم برتر چلنج کاپ زنان آسیا با رده سنی بزرگسالان خود شرکت کرده بودند. از بین سه تیمی که با رده سنی جوانان آمده بودند ایران بهترین رنکینگ را داشت. نظرتان چیست؟

من دوست داشتم به غیر از تیم‌های بزرگسالی که باهاشون بازی داشتیم؛ مقابل تیم جوانان حاضرهم شانس بازی داشتیم. باید گفت ایران ضمن جوانی، کم بازی کرده تر هم بود. البته در مسابقه دوم برابر هندی ها بدشانسی هم آوردیم و سه بازیکن اصلی خود را نداشتیم. در چنین زمانی هر بازیکن هم در این موقعیت قرار می گیرد که به تنهایی تیم را نجات بدهد که ماحصل ان شد برخورد نگار هاشمی با صندلی های اطراف زمین بود. به هر حال وقتی تیم دچار بحران می شود از حالت طبیعی خودش دور می شود.

یکی از قشنگی هایی که این مسابقه هم برای تیم ایران داشت این بود که هندی‌ها بسیار جوانمردانه بازی کردند. یعنی در نگاهشان دیده می شد این تیمی نیست که باید مقابلشان قرار می گرفتند پس برابرهر امتیازی که گرفتند خوشحالی آآنچنانی نکردند و به نوعی با تیم ایران همدردی داشتند. فکر می کنم اگر پاسور اصلی ایران آسیب نمی دید، بازی بهتری به نمایش می گذاشتیم.

فکر می کنید همین جوانانی که در این تورنمنت بودند خواستهای شما را در رقابتهای قهرمانی زیر ۲۰ سال آسیا برآورده می کنند؟

بعد از اتمام مسابقات تمام مدت در این خصوص با کادرفنی صحبت می کنم چرا که تیم جوانان در گروهی آسان قرارنگرفته است. تایلند و ویتنام تیم‌های سرسختی هستند.از طرفی هم  ما به تنهایی از ارنج جوانان استفاده نکردیم و تعدادی از بازیکنان زیر ۲۳ سال کنارمان بودند. در کل از بازیکنانمان هم کمی گله مندیم. انتظار داشتیم بازیکنان زیر ۲۳ سالمان بهتر از این ظاهر شوند و جوانان نیز زمانی که بازی می کنند نشان دهند قابلیت‌های بسیار خوبی دارند. اما وقتی تصمیم به بازی نگرفتن می کنند دیگر همه چیز از دست مربی خارج می شود و این جای نگرانی دارد. این مساله برای تیم هم خطرناک است. باید با خانم‌ها صادقی و محمدیان مشورت کنیم که برای بازیهای پیش رو چه راهکاری می توان داشته باشیم.

به‌دنبال بازی‌های دوستانه بیشتری هستید؟

رقبای ایران حریفانی هستند مثل چین تایپه ،هنگ کنگ و حتی اندونزی. من خیلی هم دوست داشتم با تیم اندونزی هم یک بازی داشتیم. چون تیم آنها با بازیکنان زیر ۲۳ سالشان شرکت کرده بودند. در این بازیها بار زیادی از تیم را زیر ۲۳ ساله هایمان بدوش کشیدند و اگر جوانانمان  خودشان همت نکنند در مسابقت زیر ۲۰ سال به یک گره بزرگی می خوریم. فکر می کنم بازی با فیلیپین که همانند تایلند (همگروه ایران در جوانان آسیا) بازی می کرد، نکاتی را به تیم ایران گوشزد کرد. هنوز هم می گویم ما با سطح اول آسیا خیلی فاصله داریم. بازیکنان ایران خیلی چیزها بلدند اما اینکه در هر بازی همه آنها را پیاده کنند، هنوز به ان نقطه نرسیدند. چون هنوز از بازخوردهای جامعه نگرانند. چون خیلی وقت‌ها توانمندی هایشان براساس آمار ارزیابی شده است. این ترس‌ها مانع از این می شود که بازیکن با ارامش بازی کند. هر چقدر هم تلاش کردیم به انها نشان بدهیم که شما زیر ذره بین نیستید و آمده اید که ازمون و خطا بدهید. ولی هنوز موفق نبودیم .آنها دنبال دیده شدن هستند. هنوز تیمی بازی کردن را خوب بلد نیستند. سعی کردیم هر کاری انجام دهیم که بدانند در یک کار تیمی، فرد معنا ندارد. بالاخره باید فرهنگ والیبال و هم نوع بازی والیبال را در این بچه ها تغییر داد. همش نگرانیم که اگر تکیه گاه بزرگسال نباشد ممکن است دوباره به تنظیمات اولیه برگردیم .

صحبت پایانی؛

اول از همه باید تشکر کنم. فکر می کنم برای اولین بار است که فدراسیون چنین کار بزرگی را کرده است. درزمان داورزنی در فدراسیون حضور بانوان ایران در میادین بین المللی فراهم شد. الان هم یک مدیرجوان آمده که مدیری تحول گراست و باید حمایتشان کنیم . تقوی کار بزرگی کردند با وجود فشارهایی که بابت تیم ملی بزرگسالان مردان کشورمان روی دوش اوست بابت حضور ما هم باید پاسخگو باشند. البته این مساله طبیعی است که خیلی از کشورها اینکار را می کنند و با فرستادن تیم‌های جوانانشان سرمایه گذاری اصولی می کنند و نگاه نتیجه گرا ندارند. مثلا” من در جایی خواندم که اگر تیم بزرگسالان اعزام می شد ایران روی سکو می رفت. چنین تضمینی وجود ندارد. ممکن است چند تا نتیجه خوب می گرفتیم ولی اینکه روی سکو برویم چنین برداشتی نداشتم. یا شنیده ام که گفته شده تیم فیلیپین برما برتری ندارد، اصلا” اینطور نیست. فیلیپین در دیدار رده بندی استرالیا را شکست داد آنهم با امتیاز ۷.

ما حداقل در امتیازات بالاتری نتیجه را به فیلیپین واگذار کردیم. فکر می کنم هنوز ارزیابی هایمان درست نیست. هیچ کس دوست ندارد بدون رتبه ای برگردد ولی واقعیت این است که کار کلیدی می خواهد. امیدوارم روزی برسد که وقتی بازیکنی را به اردو میاوریم هم از لحاظ فیزیکی قد و قامت درستی داشته باشد. بعد از لیگ بدنهایشان را رها نکنند و همیشه منتظر این نباشیم که دست غیب از خارج ایران بیاید و این کار را برایمان انجام دهد. بین بازیکنان هم آسیب های عجیب و غریب ومشکلات اناتومیک زیادی وجود دارد که نشان می دهد در این سالها رسیدگی خوبی نشده است. حتی بازتوانی بعد از مصدومیت‌ها که در همه این موارد بازیکن را متضرر می کند. امیدوارم به هر حال فرهنگ درست ورزش کردن نهادینه شود.